از زبان دانش گو

این سخنان متعلق به نسلی است که کارت ورود به عالی ترین موسسات اموزشی کشور را دارند و مقدراست اینده ساز فردای ما باشند:

وقتی که ابتدای سال تحصیلی و آغاز ترم وارد دانشگاه می شویم.لبخند های ملیح و دلگرم کننده است که بر لب ها شکوفا می شود.آسمان صاف و گرمای خورشید دلچسب  و هرکسی در گوشه ای از دانشگاه  به شکلی سرش یا گرم در دوستی های دوستان خودش است یا سر در لاک خودش. حکایت امروزین دانشگاه همچون حکایت  بازی روزگار و مشغولیت آدم ها در دنیا است .که

 هر دم از عمر می رود نفسی

چون نگه می کنم نماند بسی

همه سخت   سرگرم سرگرمی های روزهای خوش ابتدای سال تحصیلی تا نزدیکی های آغاز امتحانات  و پایان ترم می باشند.چون که :

خواب نوشین بامداد رحیل

باز دارد پیاده را ز سبیل

در این  زمان است که ناگهان دانشجوی خندان  دلخوش  و الکی خوش آغاز ترم ، بخودش می آید که ای دل غافل:

ای که پنجاه رفت و در خوابی

مگر این  پنج  روز  دریابی

عمر برف است و آفتاب تموز

اندکی ماند و خواجه غره هنوز

اما ناگهان لحظه های تلخ و سخت امتحانات است که  آغاز می شود و صدای ثانیه ها به اندازه ی طول زمان یک سال نوری همچون پتکی  بر سر دانشجوی دلخوش و شاید الکی خوش ابتدای ترم می خورد  و تازه این بیت از جناب سعدی در خاطر ذهنش تلنگر می زند؛که

ای تهی دست رفته در بازار

ترسمت پر نیاوری دستار

اما در شرح حال سُرایی دانشجویان عصر امروزین  با ورود به سال 2016 میلادی باید این گونه سرود که:

به ره دانشگاه  می رود  هر   دم   کسی

زین  شکل درس خواندن  نماند نفسی

آن  قلم به کف  تهی دست رفته  در  بازار

پر  نیاورده به کاشانه  بی شک  این    دستار

بی تردید  «این نتایج  وحشتناک بدون شرح» شرح حال نزار روزگار امروزین این سیل بی شمار دانشجوی بی قلم و بی کتاب و دستک است؛که از « دانشجو» فقط و فقط  « جویی  » بافی مانده که « دانشش » را بسان « دسته گل به آب» داده اند.