منسوخ شد نامه و معدوم شد صفا

یادش به خیر ، با آمدن این ابزار نشاط ستیز دیجیتال یعنی اینترنت و موبایل و..، در شرائطی که به جای دادن کارت هدیه و نوشتن نامه به دوستان و آشنایان ، برایش پیامک و ایمیل می فرستیم و عید و عزای واقع شده را تبریک یا تهینت شان می گوئیم، باید یادی کنم از نامه و نامه نویسی که تا چند سال پیش، مرسوم بود و پسندیده . نوشتن چند سطر از ژرفای دل ، بر روی لوح کاغذ به عزیزانی که دوستشان می داشتیم، کاری بود نه چندان وقت گیر و نه از سر تفنن و بیکاری ، که اقدامی بود برای پاسداشت خوبیها و اثبات یادسپاری و مهربانی به نزدیکان. نوشتن نامه ، صرفاً حکایت ابراز محبت به دیگری نبود، که تمرینی بود برای تقویت نگارش و بروز ذوق در خویشتن و تلغین به پاسخگوئی در طرف مخالف. کاش نامه های مکتوب و بلندبالا هنوز هم رواج داشتند تا به جای این که با یکی دو جمله کوتاه و نهایتاً 140 حرفی و مبلغ 150 ریال ، احساسمان را با امواج مخابراتی و الکترونیکی به عزیرانمان نشان دهیم، با خطی حتی ناخوش و عباراتی هر چند نارسا (که دشوار خواندنش هم لذتی را در گیرنده ایجاد می کرد) صفحه سپید کاغذ را از مکنون درون انباشته و سیاه می کردیم و به دیگران می فهماندیم که هر چقدر رساندن یک پیام به دیگری ، زحمت بیشتری داشته باشد، ارزش آن برای پیام گیرنده بیشتر جلوه می کند. هم چنان که هر پیامبری که رنج بیشتری برای ابلاغ پیام برد ، مقامش والاتر و کلامش ارزنده تر گردید!     

جالب آن که در نامه ای از یک ایرانی قرن گذشته به دوستش ، که خودش و کارش( نامه نویسی) امروزه به تاریخ پیوسته اند،  نویسنده از محدود شدن نامه نگاری شاکی است :

« مخدوم مهربان من، از آن زمان که رشته مرادوت حضوری گسسته و شیشه شکیبائی از سنگ دوری شکسته ، مدت دو سال افزون است که طایر مکاتبات را پر بسته و کلبه مراودات مرا در بسته. نه از ان طرف بَریدی و سلامی و نه از اینجانب قاصدی و پیامی.

تو بگفتی که به جا آرم و گفتم که نیاری                   عهد و پیمان وفاداری و دلداری و یاری

الحمدلله فراغتی داری ، نه حضری و نه سفری. نه زحمتی و نه بی خوابی و نه همخوردگی و اضطرابی . گوئی ما را چشم بر در است و شما را شوخ چشمی در بَر.  مخلصان را امشب بزمی نهاده و اسباب عیشی ترتیب داده. دلم پیاله ، مطربم ناله، اشکم شراب و جگرم کباب. اگر شما را هوس بزمی و به  تماشای بی دلان عزمی است، بی تکلف به کلبه ام گذری که چشم به یاری کویَت نظری.

مائیم و نوای بی نوائی       بسم لله اگر حریف مائی »