تذکاریه قطاریه
هر چند پیشتر در این وبلاگ ، دلائل مدلل خود در باره توقف وبلاگ نویسی را نوشته بودم ،
اما باز دوستی از من پرسید: چرا نایابی ؟ جوهر قلمت خشک شده؟ ذوقت نمی بیند؟
برایش گفتم که بنا به ضرورت حرفه و بایستگی های شغلی، هر ماه چندین بار در قطار با افراد بسیاری همسفرم و عادات مردمان را نظاره گر. بر همین اساس، خصوصیات رفتاری مردمان این عصر و زمانه را در شرائط گوناگون، رصد می کنم. یک نکته جالب آن که در طی مدت زمان مسافرت، که حدود 7 ساعت به طول می کشد، افرادی که در کوپه در کنار من بر روی صندلی های خود نشسته اند، بیش از آن که با یکدیگر هم کلام شوند، در دنیای خیالی خود غوطه ورند. اینها که غالباً جوان و حتی تحصیلکرده هستند، با گذاشتن یک هدفون در گوش، چشمان خود را بسته و از دیگران فاصله می گیرند. هیچکس از این همسفران در طی این چند ساعت حرفی نمی زند، چون دارد به آهنگی گوش می دهد یا به صفحه تلفن همراهش خیره شده است. در حالی که در کنار من نشسته است، از من فرسنگها دور است.
جالب آن که مهماندار قطار که برای هر کوپه، روزنامه ای جهت مطالعه می اورد، دیگر احساس می کند که نیازی بدان نیست و روزنامه ها را توزیع نمی کند! چون قرار نیست نسل جوان و تحصیلکرده روزنامه بخواند!! اصلاً نیازی نیست در بحثی شرکت کند و یا حتی به چهره همسفرانش نگاه کند!! از عجایب این روزگار است که دو نفر در یک کوپه مقابل هم نشسته اند و یا فقط چند سانتی متر با نفر بغل دستی فاصله دارند ، اما همدیگر را نمی بینند و به شادی یا ناراحتی او کاری ندارند. اگر در صورتش دردی باشد، آنها نمی بیند و اگر خواهشی داشته باشد، نمی شنوند! چون آواز خوانندگان گوششان را پر کرده، صفحه جادوئی تلفن همراه چشمانشان را بسته و بی حوصلگی و بی تفاوتی ذهنشان را اشباع کرده است.
وقتی این تجربیات را به دوستم گفتم، قانع شد و دیگر هیچ سخن نگفت. شما چطور؟
