اخلاق نیکو

شاعران که زبان گویای فرهنگ این دیارند ، مخاطبان خود را به اخلاق ورزی و نیک منشی دعوت کرده اند ، تا بدان جا که نیک خلقی و کردار پسندیده را از تعلقات دینی فراتر دانسته اند: 

هر که را خُلق نکو ، نیک اش شُمَر                             خواه از نسل علی خواه از عمر

گه بت شکنم ، گاه به مسجد زنم آتش                      از مذهب من گبر و مسلمان گله دارند

طاعت منکران مروت قبول نیست                                صدبار اگر ، به چشمه زمزم شستشو کنند

هر آن قدی که بهر خدمت مردم علم گردد                       بود از قامتی بهتر، که در محراب خم گردد

زهد در عمامه و در ریش نیست                                      هر که گوید یا علی، درویش نیست

چنان با نیک و بد سر کن که بعد از مردنت عرفی،                    مسلمانی به زمزم شوید و هندو بسوزاند